Andi Watson’s ontbijt na de middag vertelt het verhaal van het leven van een Brits echtpaar dat probeert om te gaan met werkloos worden. Het Windsor Pottery, de industrie van de stad, heeft Rob en Louise buiten het werk gooien. Ze maken zich niet alleen zorgen over alledaagse rekeningen, maar vóór de verandering hadden ze hun bruiloft gepland en voegden ze een andere bron van spanning toe aan hun relatie.
Rob leert een fundamentele economie omdat hij betrekking heeft op termen met het idee dat hij zijn baan niet terugkrijgt. Niemand had blijkbaar op hem gewezen op de hypocrisie om zich af te vragen waarom hij werd ontslagen terwijl hij nooit de producten kocht die zijn fabriek maakte. Zijn naïeve enthousiasme bevestigt zichzelf opnieuw met zijn blithe bewering dat hij gewoon een andere baan binnen zal lopen, maar dit optimisme komt niet goed op voor het echte leven. Terwijl alles begint te sneeuwen – de bruiloft, plannen voor kinderen, vrienden, dagelijkse taken, geen extra geld voor hobby’s, groeien Rob en Louise nog meer uit elkaar, of ze het nu realiseren of niet.
De lezer wordt geconfronteerd met een moeilijke vraag: reageert Louise overdreven door te veel te lezen in Rob’s dressie, of leest Rob niet genoeg in zijn onvermogen om bij te dragen op een nuttige manier aan de bruiloft? Gebeurtenissen geven ook de leugen aan het idee dat het nooit te laat is om van gedachten te veranderen. Sommige beslissingen hebben gevolgen waarmee je gewoon moet leven, wat een uitstekende les is voor iemand die op het punt staat te trouwen die een kickstart tot volwassenheid nodig heeft. Het is veel te gemakkelijk om uit te werken in een routine, of het nu wel of niet is wat je echt wilt zijn of zou moeten zijn, doen.
Naarmate het leven vordert, ziet de lezer dat de personages niet teruggaan: Louise heeft een computeropleiding gevolgd, terwijl Rob zinkt in een leven van drinken en niets doen. Zorgen over geld zijn tweede natuur geworden, waarbij Louise moet kiezen tussen de trouwjurk die ze wil en op huwelijksreis gaat. Met hun groeiende meningsverschillen kan het toch academisch worden.
Rob heeft medelijden met zichzelf doordringt het boek. De rol van de lezer loopt briljant parallel met die van zijn vrienden; Ik walg van hem op hetzelfde moment dat ik voor hem zorg en wil hem het beter zien doen, maar het is zijn keuze. Ik kan geen invloed hebben op wat er gebeurt, net als ik wil. (Dat ik er zoveel om geef, toont de diepte van Watson’s kunstenaarschap.) Hoewel zijn vrienden hem de waarheid vertellen, kan hij het niet horen totdat hij klaar is om het zelf uit te zoeken, en ondertussen moeten ze verder gaan met ook hun leven. Hoewel hij gebaren maakt, zijn ze dwaas en romantisch, niet praktisch. Er is niets mis met romantiek, maar dat is niet wat Louise nodig heeft. Om aan te geven dat hij echt is opgegroeid, moet hij aantonen dat hij zoveel aandacht aan haar kan besteden als hij aan zichzelf betaalt.
Watson’s afzonderlijke stijl, gekenmerkt door grijs-getinte schaduw en dikke lijndefinitie, blijft zich ontwikkelen in sprongen en grenzen. Het lijkt ongebruikelijk dat zoveel emoties kunnen worden afgebakend met een ovaal, vier regels en twee stippen (voor een gezicht), maar de personages lopen het reactieve gamma. Als gevolg hiervan kan veel meer van het verhaal non-verbaal worden uitgedrukt, en dus veel realistischer.
Watson besteedt speciale aandacht aan achtergronddetails, of het nu een woonhuis is, het afval dat zich ophoopt in een auto of de rest van het buurtblok. Het verhaal ontwikkelt zich door kleinschalige scènes van dagelijkse interactie: hij drinkt met zijn vrienden, ze doet de was. Het enkele paneel dat velen me hebben aangeraakt, was degene waar, hoewel Rob samenkwam en stopte met wachten tot iemand anders voor hem zorgt voor zijn leven, hij nog steeds slaapt met Louise’s foto op het kussen naast hem.
De eenvoudige lijnen van de personages contrasteren goed met de drukte van het aardewerk dat ze hebben gecreëerd en de uitgebreide achtergronden. De informele gebaren vangen de bewegingen van het dagelijks leven, en de schaduw geeft diepte fysiek en emotioneel. Achtergrondmontages geven veranderingen in stemming aan terwijl de tijd verstrijkt. Zelfs de dialoog-zware secties blijven interessant door expressie en gebaar.
Artistiek, er is een contrast tussen Watson’s eenvoudige lijnstijl en zijn gebruik van uitgebreide instellingen; Een splash -pagina is bijvoorbeeld een huiselijk scène waarin Louise thuiskomt in een rommelige woonkamer. Conceptueel is er ook een contrast. Naarmate het conflict tussen Rob en Louise in de open lucht komt (veel duidelijker en dus gepolariseerd worden), worden de instellingen veel gedetailleerder, waardoor de interactie tussen de twee in het alledaagse wordt gebracht. Schaduw wordt met groot effect gebruikt, met de personages in de schaduw om sterke emotie aan te duiden. De techniek is eenvoudig maar krachtig, ter ondersteuning van Watson’s sterke gebruik van karakterexpressie.
Er zijn veel meer verbindingen in het leven dan Rob ooit had nagedacht, en je kunt zijn ogen (figuurlijk) openen. Zijn verloofde wijst er ook op, verbluffend, dat hij altijd aanneemt dat ze wilde wat hij wilde. Hij had nooit gedacht aan hoe haar werkleven was; Omdat hij zijn identiteit had WRnull